Przegląd interpretacji podatkowych dotyczących PIT – marzec – kwiecień 2018 (1)

Pierwsza część przeglądu interpretacji podatkowych z marca i kwietnia 2018 r. rozstrzyga m.in.:

• czy opłacone przez pracodawcę składki ZUS za pracowników należy traktować jako ich przychód?
• jakie są obowiązki płatnika podatku w związku z oddelegowaniem pracowników do pracy w Belgii?
• czy zapewnienie zakwaterowania dla zleceniobiorców skutkuje powstaniem po ich stronie przychodu podatkowego?
• czy wolno wyłączyć z podstawy PIT posiłki fundowane pracownikom mobilnym?
• jak ustalać wartość pieniężną udostępniania jednego lokalu mieszkalnego kilku pracownikom?

Zestawienie interpretacji (aby przejść do konkretnego zagadnienia wystarczy kliknąć w jeden z poniższych odnośników):

Czy opłacone przez pracodawcę składki ZUS za pracowników należy traktować jako ich przychód?

Jakie są obowiązki płatnika podatku w związku z oddelegowaniem pracowników do pracy w Belgii?

Czy zapewnienie zakwaterowania dla zleceniobiorców skutkuje powstaniem po ich stronie przychodu podatkowego?

Czy trzeba naliczać PIT od nieodpłatnego udostępniania członkom zarządu mieszkania służbowego?

Czy wolno wyłączyć z podstawy PIT posiłki fundowane pracownikom mobilnym?

Czy PIT-2 może być składany elektronicznie?

Jak ustalać wartość pieniężną udostępniania jednego lokalu mieszkalnego kilku pracownikom?

 

Czy opłacone przez pracodawcę składki ZUS za pracowników należy traktować jako ich przychód?

Data wydania interpretacji: 13-04-2018

Sygnatura: 0113-KDIPT2-3.4011.58.2018.3.KS

 

„(…) w sytuacji, gdy zgodnie z przepisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Wnioskodawca, jako pracodawca, był obowiązany do odprowadzenia zaległych składek za ówczesnych pracowników, to w części, w której składki te powinny zostać sfinansowane z dochodów tych osób fizycznych, a zostały zapłacone przez pracodawcę, stanowią (w momencie dokonania przedmiotowego świadczenia) przychód, który należy zakwalifikować do:

• przychodów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli w dniu powstania przychodu łączy je z Wnioskodawcą stosunek pracy, oraz
• przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy, jeżeli w dniu powstania przychodu, nie są pracownikami Wnioskodawcy.

Przychód ten nie mieści się w zakresie żadnego ze zwolnień wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie został od niego zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów. Tym samym, zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 tej ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Wskazać należy, że przychód tych osób – w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – powstał w dacie zapłaty przez Wnioskodawcę ww. składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Ponadto zauważyć należy, że w przypadku zapłaty przez Wnioskodawcę składek na ubezpieczenie społeczne na rzecz osób, z którymi w momencie dokonywania świadczenia łączy Wnioskodawcę stosunek pracy, zastosowanie znajdzie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że Wnioskodawca jako płatnik będzie zobowiązany obliczyć i pobrać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu zapłaty składek na ubezpieczenie społeczne na rzecz obecnych pracowników, ponieważ osoby te w momencie zapłaty zaległych składek przez Wnioskodawcę osiągną przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. 

Obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych nie będzie spoczywał na Wnioskodawcy, w razie gdy zapłata składek na ubezpieczenie społeczne nastąpiła na rzecz byłych pracowników. Osoby te, jak już wcześniej wskazano, osiągną w momencie zapłaty zaległych składek przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji w takim przypadku nie znajdzie zastosowania art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Przy czym, na Wnioskodawcy – stosownie do treści art. 42a ww. ustawy – ciążył będzie obowiązek wystawienia dla tych osób informacji o wypłaconym stypendium, o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych (PIT-8C) za rok, w którym doszło do faktycznej zapłaty przez Wnioskodawcę składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. (…)”.

 

Jakie są obowiązki płatnika podatku w związku z oddelegowaniem pracowników do pracy w Belgii?

Data wydania interpretacji: 13-04-2018

Sygnatura: 0113-KDIPT2-3.4011.81.2018.2.AC

 

„(…) Zgodnie z art. 15 ust. 1 polsko-belgijskiej Konwencji, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Uregulowanie zawarte w ust. 2 omawianego artykułu stanowi wyjątek od reguły zawartej w art. 15 ust. 1 Konwencji i wskazuje, że wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule trzy warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 Umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Belgii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Zgodnie z pierwszym warunkiem, określonym w art. 15 ust. 2 pkt a polsko-belgijskiej Konwencji, odbiorca winien przebywać w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nieprzekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowym. Warunek ten należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (OECD). Pkt 5 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, że przy obliczaniu 183 dni stosuje się metodę określającą „dni fizycznej obecności”. W ramach tej metody każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez podatnika w danym państwie, liczy się jako dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Jako dzień obecności liczone są: dzień przybycia i wyjazdu, wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, także soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy przed, w czasie i po zakończeniu działalności, dni choroby oraz dni zajęte z powodu śmierci lub choroby w rodzinie. Nie bierze się pod uwagę dni spędzonych w tym państwie w czasie przejazdu między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem. Każdy pełny dzień spędzony natomiast poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych, czy z innej przyczyny, nie może być brany pod uwagę. Należy również dodać, że rok podatkowy nie musi być pojęciem tożsamym z rokiem kalendarzowym.

Drugi warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b Konwencji polsko-belgijskiej wskazuje, że wynagrodzenie musi być wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie (w Belgii) miejsca zamieszkania lub siedziby. Termin „pracodawca” należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku. Punkt 8 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, że pracodawcą w tym znaczeniu jest osoba mająca prawo do prowadzenia prac oraz ponosząca związane z tym ryzyko i odpowiedzialność.

Z kolei zgodnie z trzecim warunkiem określonym w art. 15 ust. 2 pkt c Konwencji polsko-belgijskiej, wynagrodzenie nie może być ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie, tj. w Belgii. W rozumieniu ww. Konwencji określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie albo częściowo prowadzona jest działalność gospodarcza przedsiębiorstwa – art. 5 ust. 1 ww. Konwencji.

W myśl art. 5 ust. 2 Konwencji polsko-belgijskiej określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. siedzibę zarządu;
2. filię;
3. biuro;
4. fabrykę;
5. warsztat,
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Podsumowując – zatem w przypadku, gdy chociaż jeden z warunków określonych w art. 15 ust. 2 Konwencji nie jest spełniony, wynagrodzenie pracowników wyznaczonych do obsługi Biura w B. podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. Konwencji, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Belgii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce). Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 2 Konwencji polsko-belgijskiej, wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki.

Jednocześnie w przypadku gdy wynagrodzenie podlega opodatkowaniu zarówno w Belgii, jak i w Polsce, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu znajduje zastosowanie określona w art. 23 ust. 1 lit. a ww. Konwencji metoda unikania podwójnego opodatkowania.

Stosownie do treści art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepis ten ma charakter ogólny i ustanawia generalny obowiązek dla pracodawcy (działającego jako płatnik), zaś zakres tego obowiązku jest skonkretyzowany w poszczególnych ustępach art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przepisu art. 32 ust. 2 ww. ustawy, stanowi, że dochód pracownika, od którego płatnik ma odprowadzać zaliczki na podatek, obejmuje uzyskane w ciągu miesiąca przychody ze stosunku pracy oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne.

Z kolei w myśl art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody ze stosunku pracy, to m.in. wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, a także świadczenia w naturze i inne świadczenia ponoszone za pracownika.

Wyjątek od powyższego obowiązku wynikającego z ogólnej regulacji art. 31 ww. ustawy jest przewidziany przez przepis szczególny art. 32 ust. 6 tej ustawy, zgodnie z którym zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Tym samym, norma art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zwolnienie zakładu pracy (płatnika) z obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy od dochodu uzyskanego przez pracownika z pracy za granicą, podlegającego tam, w danym momencie lub w przyszłości, opodatkowaniu.

Przepis wskazuje na dwa warunki, jakie muszą być spełnione, aby płatnik zaprzestał poboru zaliczek:

• dochody są uzyskane za pracę wykonywaną poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz
• dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem, z brzmienia przepisu art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika, że płatnik nie jest obowiązany do poboru zaliczek, gdy spełnione są oba warunki, o których mowa powyżej (o czym świadczy literalne brzmienie przepisu: „płatnik nie pobiera” zamiast „płatnik może nie pobierać”), od którego to obowiązku płatnik może odstąpić wyłącznie na wniosek podatnika. To na płatniku ciąży zatem powinność zbadania, czy w danej sytuacji jest on obowiązany zastosować przepis art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i zaprzestać poboru zaliczek.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca zamierza skierować pracowników do pracy na terytorium Belgii. Pracownicy będą kierowani do pracy za granicą z zamiarem pobytu na okres przekraczający 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym.

W związku z tym, że skoro pracownicy Wnioskodawcy skierowani do pracy w Biurze w B. nie są funkcjonariuszami publicznymi, to w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 15 polsko-belgijskiej Konwencji, dotyczący opodatkowania dochodów z tytułu pracy najemnej.

Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego oraz przytoczone normy prawne należy uznać, że skoro z góry założono, że pobyt skierowanych do pracy za granicą pracowników na terytorium danego kraju (Belgii) przekroczy 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym – to z całą pewnością nie został spełniony warunek art. 15 ust. 2 pkt a ww. Konwencji polsko-belgijskiej i tym samym nie zostały spełnione łącznie wszystkie warunki wskazane w art. 15 ust. 2 cytowanej Konwencji, pozwalające wynagrodzenie za pracę pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskane na terenie Belgii opodatkować tylko w Polsce, nawet gdyby pozostałe warunki art. 15 ust. 2 polsko-belgijskiej Konwencji były spełnione.

W związku z tym uzyskane wynagrodzenie, zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji, podlega opodatkowaniu w Belgii i w Polsce. To oznacza, że dochody uzyskane przez pracowników z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Belgii, niezależnie od długości ich pobytu w Belgii w danym roku podatkowym, podlegają opodatkowaniu w Belgii, według przepisów prawa belgijskiego, poczynając od pierwszego dnia ich pobytu w danym roku podatkowym.

Zatem, skoro w przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, że nie będzie spełniony – jak wskazano wyżej – warunek art. 15 ust. 2 pkt a ww. Konwencji polsko-belgijskiej dochody pracowników podlegają opodatkowaniu w Belgii od pierwszego dnia (w danym roku podatkowym), w którym praca będzie wykonywana w Belgii, to na Wnioskodawcy jako płatniku – nie będzie ciążył obowiązek obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych do organu podatkowego w Polsce od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom z tytułu pracy najemnej wykonywanej w Belgii. (…)”.

 

Czy zapewnienie zakwaterowania dla zleceniobiorców skutkuje powstaniem po ich stronie przychodu podatkowego?

Data wydania interpretacji: 22-03-2018

Sygnatura: 0113-KDIPT3.4011.61.2018.2.PP

 

„(…) wypełnienie przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy.

Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych za pracownika mobilnego uważa się pracownika pracującego w warunkach stałego przemieszczania się (podróży), dla którego podróż nie stanowi zjawiska wyjątkowego, lecz jest normalnym wykonywaniem obowiązków pracowniczych. Stąd przyjęło się, że pracownikiem mobilnym jest np. przedstawiciel handlowy czy kierowca, których miejscem pracy jest określony w umowie o pracę obszar (np. województwo, czy kraj), a nie stałe skonkretyzowane miejsce. W konsekwencji podjęcie pracy poza stałym miejscem zamieszkania nie można utożsamiać z mobilnym rodzajem pracy.

Zatem, rozciąganie powyższych ustaleń na wszystkie kategorie podatników, ewentualnie wszystkie sytuacje, w których pracodawca zapewnia pracownikowi nocleg, jest nie tylko nieuzasadnione, ale wręcz nieuprawnione.

Dotyczy to między innymi zapewnienia bezpłatnego zakwaterowania zleceniobiorcom, którzy zostali za ich zgodą zatrudnieni w miejscu innym niż miejsce stałego zamieszkania.

Nie sposób zatem uznać, że zapewnienie bezpłatnego zakwaterowania zleceniobiorcy leży wyłącznie w interesie zleceniodawcy oraz służy wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego, tak jak ma to miejsce w przypadku pracownika mobilnego.

Stąd, w sytuacji, gdy zleceniodawca mimo braku ciążącego na nim obowiązku nałożonego przepisami powszechnie obowiązującego prawa pracy zapewni zleceniobiorcy bezpłatnie zakwaterowanie, to wartość tych świadczeń stanowi dla tego zleceniobiorcy przychód z innych nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 11 ust. 1 w związku z art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (niezależnie od stopnia faktycznego wykorzystania).

W takim przypadku mamy do czynienia ze świadczeniem, którego otrzymanie nie jest wynikiem zaistnienia zdarzenia o charakterze nietypowym lub okazjonalnym, lecz jest związane z wykonywaniem zadań służbowych w miejscu wykonania zlecenia przyjętym i zaakceptowanym przez zleceniobiorcę w drodze porozumienia stron (podpisanej umowie zlecenia). To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji braku tego świadczenia ze strony zleceniodawcy zleceniobiorca musiałby ponieść przedmiotowy wydatek. (…)”.

 

Czy trzeba naliczać PIT od nieodpłatnego udostępniania członkom zarządu mieszkania służbowego?

Data wydania interpretacji: 10-04-2018

Sygnatura: 0113-KDIPT2-3.4011.114.2018.1.PR

 

„(…) każde przysporzenie otrzymane przez Członka Zarządu – związane z jego statusem jako członka tego organu osoby prawnej – związane bezpośrednio z członkostwem w tym organie osoby prawnej (tj. z pełnioną funkcją) – uznawane jest za przychód z działalności wykonywanej osobiście. Nie ma przy tym znaczenia, z jakiego szczególnego tytułu to przysporzenie nastąpiło, istotne jest, że wynika to z pełnienia funkcji członka zarządu lub innego organu osoby prawnej.

Przy ustalaniu wartości nieodpłatnych świadczeń obowiązują natomiast zasady określone w cytowanym wyżej art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku więc, gdy Spółka nieodpłatnie udostępnia mieszkanie dla celów służbowych Członkowi Zarządu, wartość takiego świadczenia określa się według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego mieszkania. Oznacza to, że za nieodpłatne świadczenia nie mogą być uznane wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z utrzymaniem tego mieszkania takie jak koszty eksploatacji, koszty mediów, koszty bieżących napraw i przeglądów, koszty ubezpieczenia, wyposażenia, umeblowania oraz odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tego lokalu.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 7 ww. ustawy, powoduje, że na płatniku ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że po stronie Członków Zarządu powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Skoro Członkowie Zarządu nie poniosą kosztów wynajmu mieszkania, to tym samym osoby te otrzymają świadczenie, które powoduje u nich przysporzenie w majątku w postaci wynajmu mieszkania, za które nie będą płacić.

W konsekwencji, wartość świadczenia w postaci wynajmu mieszkania finansowanego przez Wnioskodawcę stanowić będzie dla Członków Zarządu nieodpłatne świadczenie, które należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że od powyższego przychodu na Wnioskodawcy, jako płatniku, będzie ciążył obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. (…)”.

 

Czy wolno wyłączyć z podstawy PIT posiłki fundowane pracownikom mobilnym?

Data wydania interpretacji: 06-04-2018

Sygnatura: 0112-KDIL3-1.4011.97.2018.1.AMN

 

„(…) Stosownie do art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (…), pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Z powołanego art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy wynika wprost, że podróż służbowa, która jest swoistą konstrukcją prawa pracy, ma charakter incydentalny. Jej podstawę formalną stanowi polecenie wyjazdu służbowego, które powinno określać zadanie oraz termin i miejsce jego realizacji. Zadanie musi być skonkretyzowane i nie może mieć charakteru generalnego. Nie jest zatem podróżą służbową wykonywanie pracy (zadań) w różnych miejscowościach, gdy przedmiotem zobowiązania pracownika jest stałe wykonywanie pracy (zadań) w tych miejscowościach. W konsekwencji wykonywaniem zadania służbowego w rozumieniu art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy, nie jest wykonywanie pracy określonego rodzaju, wynikającej z charakteru zatrudnienia. Taka praca bowiem nigdy nie jest incydentalna, ale permanentna.

W przypadku, gdy pracownik nie jest w podróży służbowej – tak jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie, gdyż wykonywanie pracy przez Pracowników Mobilnych w obszarze wskazanym w wiążących ich umowach o pracę jako miejsce pracy (np. cała Polska, duży obszar kilku województw), nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy – nie ma możliwości zastosowania do ww. świadczeń zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 cytowanej ustawy [ustawy o PIT – przypis redakcji].

Zatem zwrot Pracownikowi Mobilnemu przez Wnioskodawcę wydatków za posiłek w momencie gdy okoliczności zmuszają pracownika do skorzystania z noclegu poza miejscem zamieszkania (Dodatek) będzie stanowić dla ww. pracownika nieodpłatne świadczenia skutkujące powstaniem przychodu ze stosunku pracy, od którego Spółka powinna obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy zgodnie z dyspozycją art. 31, 32 i 38 ww. ustawy. Nie ma bowiem racjonalnego uzasadnienia, aby finansowanie wyżywienia pracownika podczas wykonywania przez niego obowiązków służbowych nie uznać za przychód podatkowy. Tego rodzaju świadczenie otrzymywane przez pracownika ma dla niego charakter osobisty, niezależnie od celu i okoliczności w jakich zostało mu one przekazane. To, że charakter obowiązków służbowych wykonywanych przez pracownika wiąże się z wykonywaniem pracy poza miejscem zamieszkania nie oznacza, że pracodawca ma obowiązek pokrywać (finansować) posiłki dla niego. Pracownik niezależnie od tego, gdzie wykonuje obowiązki służbowe zawsze przecież ponosi wydatki związane z wyżywieniem, a tylko wówczas gdy jest w podróży służbowej pracodawca jest zobowiązany na sfinansowanie podwyższonych kosztów wyżywienia.

Wobec powyższego w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, nie postąpi prawidłowo uznając Dodatek za świadczenie na rzecz pracowników Spółki niestanowiące przychodu ze stosunku pracy (art. 12 ust. 1 ustawy o PIT). W konsekwencji Spółka będzie zobowiązana do uwzględnienia wartości tego świadczenia w kwocie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. (…)”.

 

Czy PIT-2 może być składany elektronicznie?

Data wydania interpretacji: 04-04-2018

Sygnatura: 0112-KDIL3-1.4011.10.2018.1.AA

 

„(…) We wniosku o wydanie interpretacji wskazano, że formularz elektroniczny PIT-2, zamieszczony na portalu pracowniczym, będzie zawierał wszystkie dane z wzoru ustalonego rozporządzeniem Ministra Rozwoju i Finansów. Podpis elektroniczny będzie zastąpiony poprzez logowanie się pracownika do portalu poprzez Certyfikat PKI, który posiada system podwójnego zabezpieczenia (przepustka + numer PIN).

W przedmiotowej sprawie, należy wskazać, że zasadne jest przyjęcie, iż nie ma znaczenia w jakiej formie podpis jest złożony, jeżeli pozwala na jednoznaczną identyfikację osoby składającej.

Zatem, jeżeli złożone oświadczenie PIT-2 w formie wskazanej przez Wnioskodawcę będzie zawierało dane elektroniczne, które wraz z innymi danymi, do których zostały dołączone lub z którymi są logicznie powiązane, pozwolą na jednoznaczną identyfikację osoby składającej – będzie to dopuszczalna forma złożenia oświadczenia PIT-2.

W konsekwencji, opisany przez Wnioskodawcę elektroniczny sposób składania oświadczeń pracowników dla celów obliczenia miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych (PIT-2) jest prawidłowy. (…)”.

 

Jak ustalać wartość pieniężną udostępniania jednego lokalu mieszkalnego kilku pracownikom?

Data wydania interpretacji: 14-03-2018

Sygnatura: 0112-KDIL3-1.4011.48.2018.2.AMN

 

„(…) w przypadku, gdy określony lokal mieszkalny będzie udostępniony jednemu pracownikowi lub pojedynczo różnym pracownikom, to wartość przychodu danego pracownika (za dzień używania lokalu) należy wyliczyć dzieląc sumę miesięcznego czynszu najmu lokalu mieszkalnego oraz miesięcznych kosztów mediów związanych z tym lokalem przez liczbę dni w danym miesiącu. 

Natomiast w przypadku, gdy określony lokal mieszkalny będzie danego dnia udostępniony jednocześnie kilku pracownikom, to wartość przychodu danego pracownika (za dzień używania lokalu) należy wyliczyć dzieląc sumę miesięcznego czynszu najmu lokalu mieszkalnego i miesięcznych kosztów mediów związanych z tym lokalem przez liczbę dni w danym miesiącu oraz przez liczbę pracowników przebywających wspólnie w tym lokalu.

Tak ustalone przychody za każdy dzień użytkowania lokalu należy zsumować i ta należność będzie stanowiła łączny miesięczny przychód pracownika.

Należy jednakże zauważyć, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 powyższej ustawy, wolna od podatku jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Natomiast w sytuacji, gdy wartość tego świadczenia dla pracownika przekroczy w danym miesiącu limit zwolnienia, tj. kwotę 500 zł, nadwyżka będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w przypadku udostępniania lokalu mieszkalnego jednemu pracownikowi lub pojedynczo różnym pracownikom, Wnioskodawca prawidłowo ustala wartość pieniężną przychodu z nieodpłatnych świadczeń dzieląc sumę wartości rynkowej miesięcznego czynszu najmu lokalu oraz miesięcznych kosztów mediów związanych z tym lokalem przez liczbę dni w danym miesiącu i dzieląc otrzymaną w ten sposób kwotę przez liczbę dni w danym miesiącu, w których pracownik faktycznie (fizycznie) przebywał w lokalu mieszkalnym.

Natomiast mając na uwadze, że konkretny lokal mieszkalny może być jednocześnie udostępniany kilku pracownikom, to należy wskazać, że w takim przypadku przychód dzienny z nieodpłatnych świadczeń w postaci udostępniania lokali mieszkalnych pracownikom nie będzie ustalany tak jak powyżej lecz z uwzględnieniem liczby korzystających z lokalu osób. Dlatego stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej ustalania wysokości przychodu uznano za nieprawidłowe.

Ponadto uznać należy, że Wnioskodawca prawidłowo stosuje zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Limit 500 zł należy odnosić do całej wartości miesięcznego przychodu pracownika z tytułu omawianego nieodpłatnego świadczenia, również w sytuacji, gdy świadczenie w postaci udostępniania lokali było wykonywane na rzecz pracowników przez część miesiąca. (…)”.